Әни, әнием, нигә, безне ташлап,
Сез урамга чыгып киттегез?
Бу дөньяга безне тудырдыгыз,
Хәм яшәүдән мәхрүм иттегез!
Их әнием, белсәгезче безнең,
Тәнебезнең ничек пешкәнен.
Балагызның ничек үскәнен.
Балам уйнасын, дип , әни бәгырем,
Уенчыклар безгә алдыгыз .
Төнлә белән күккә ашты җаныбыз ,
Ә сез әрнеп, җылап калдыгыз.
Әни , әнием , тәнкәебез пешкәч ,
Чыдый алмый әрнеп җыладык.
Бәлки котылырбыз, дип качтык, ләкин ,
Әҗәлләрдән котылып булмады.
Утның кайнарлыкларына түзә алмый,
Их ,суларга килде чумасы.
Төшләреңә керде микән, әнием,
Безнең гомер кыска буласы.
Безгә матур кием алган чакта,
Өсләрендә тузсын дидеңме ?
Өйдән чыгып киткән чакта безне,
Соңгы тапкыр кочып сөйдеңме?!
Күңелегезгә килде микән, әни ,
Сизендегез микән чак кына?
Килмәгәндер ,килсә безне ташлап,
Китмәс идегез лә ашкынып .
Яңа елда быел Кыш бабайдан,
Яңа елга бик аз гына калгач,
Тәнебезне ялкын ялмады...
Барлык әтиләргә, әниләргә ,
Без күкләрдән инде дәшәбез:
Бу тормышта матур гаилә булып,